Digitale stress

Dat ik dit nog kan typen en straks kan doorsturen heeft niets te maken met of ik weet hoe mijn laptop werkt en dat ik nog weet op welke knoppen ik moet drukken of met welke muisklik ik de email verzonden krijg. Neen, niets van dit al. Het heeft te maken met het feit dat mijn laptop een jaar voortgezet onderwijs heeft overleefd. Dat mijn apparaat er zonder kleerscheuren vanaf is gekomen is prettig, meer dan prettig, want andere apparaten in het huishouden zijn soms wat minder gelukkig.

Zo heeft mijn Aspergerklantje een mobiel, die in eerste instantie gebruikt zou worden voor het nodige bel verkeer van en naar….. de WhatsApp natuurlijk want zonder kunnen we niet meer communiceren met vrienden van school of anders en het Magister. Juist het Magister want daarin staat het huiswerk, rooster en om het belangrijkste niet te vergeten; de cijfers! Alleen zo af en toe zweeft zo’n mobiel wel eens van de ene kant van de kamer naar de andere kant, met gelukkig tot nu toe nog een zachte landing middels bank of bed. Hij is één keer in aanraking gekomen met een stoep, en dat was een rekening van 95 euro! Maar verder op een paar blauwe plekken na heeft de mobiel zeker zijn 2-jarig abonnement overleefd. Op het moment dat zijn mobiel niet doet wat zoonlief wel verwacht dan vrees ik vaak het ergste. Er wordt gebeukt en gescholden op het apparaat! Laatst kreeg het apparaat de schuld dat ie het niet deed omdat de Pokemon Go app maar niet wilde installeren. Dat het scherm er niet in duizend stukjes uit gevlogen is……………. Inmiddels heeft hij een nieuw toestel bij verlenging van zijn mobiele abonnement verkregen, het eerste wat we wederom gedaan hebben is het arme apparaat beschermen middels bumpers en een extra laagje over het glas!

Zo ook werkt het met een afstandbediening die niet snel genoeg zappt van de ene naar de ander zender of met de controller van de PS3 die niet snel genoeg reageert wanneer hij in GTA V een missie heeft.

Een tijd terug was er ook nog het WIFI netwerk wat dienst weigerde! Hierdoor was hij volledig geïsoleerd van zijn game vrienden. Want hij kon niet op het netwerk van de PS3 en dus niet mee gamen. Daarbij kon hij dan ook niet skypen vanaf zijn nieuwe laptop die hij bij elkaar had gespaard om te kunnen minecraften. De laptop werd met ferme kracht regelmatig dichtgesmeten en moest ook direct terug naar de winkel want het ding deed het niet.  Gelukkig voor ons dat dit netwerk niet tastbaar was en dat hij hier dus in het luchtledige een gevecht moest houden.

Het leidt bij ons thuis vaak tot explosies, omdat hij geen controle heeft over de digitale snelweg en het netwerk. Vaak moet de apparatuur het dan ook ontgelden want dat is de bron van frustratie. Hoe vaak je het dan ook uitlegt en wil laten zien dat het echt op dat moment niet anders kan….. dat zal niet lukken. Er is geen ruimte voor, op het moment dat het niet werkt is hij al in zijn vijfde versnelling op naar het moment van de explosie.

Voor hem is het ideaal die digitale omgeving, je hoeft er niet voor weg en wanneer je het zat bent zet je het uit. Als je niet wil reageren dan hoeft dat ook niet en vooral is het erg veilig. Een goed gesprek zal hij nog steeds niet voeren als hij deelneemt in een WattsApp groep. Als ik soms zijn mobiel even ter hand neem om de gesprekken te scannen op iets wat ik niet prettig zou vinden dan valt het mij op dat hij altijd buiten het gesprek staat. Zijn klasgenoten (allemaal met een ASS of andere diagnose) sturen foto’s met grappen, zijn grof in hun opmerkingen en nemen elkaar aardig op de hak. Dan zie ik tussen de diverse oneliners van zijn klasgenoten ineens een opmerking van mijn zoon: “hebben we morgen voor pw DU ook par 2.3 te leren?”. Geheel buiten de context.

Marie-José

Boos

Van het weekend kregen wij een email van een van de zorgverleners die wij via het PGB inhuren voor individuele begeleiding van ons Aspergerklantje.

Het was een verontrustend emailtje, een noodroep. Een kreet om hulp en steun van ouders in de strijd tegen gemeente X. Gemeente X valt onder de BUCH gemeenten en deze volgen eigenlijk de lijnen die zijn uitgezet door gemeente Alkmaar. De lamme leidt de blinde kunnen we beter stellen.

Wat blijkt, de gemeenten menen dat een uurtarief voor bijvoorbeeld individuele begeleiding wel 15 a 20 euro per uur mag bedragen. De gemeente mag ook zijn eigen betalingstermijn hanteren. Waar iedere burger van Nederland weet dat de gestelde betalingtermijn in de regel binnen 30 dagen is, meent gemeente X in dit geval dat dit gerust mag worden overschreden met een maand of 5. Dus een zorgverlener die diensten verleent aan de burger in zijn eigen gemeente mag 6 maanden wachten op zijn vergoeding van geleverde zorg?

Als wij dan plaatsnemen met een grote groep ouders die zorg afnemen bij deze zorgverlener, krijgen de raadleden het benauwd. Zoveel ouders daar had met niet op gerekend. Het verhaal wordt gehouden, een schrijnend verhaal. We knikken met zijn allen dat dit niet langer kan. Ze zijn in shock als ze de tarieven horen.

Het resultaat is dat de zorgverlener straks per 1 januari 2017 zijn deuren moet sluiten omdat gemeente(n)  kortzichtig zijn, en een groot gebrek aan inzicht hebben.

Waar vind je tegenwoordig nog iemand die voor 20 euro per uur zijn bed uit komt?

Zo loop ik deze week wederom tegen problemen met uitbetalingen vanuit het PGB. Enerzijds wordt er vanuit mijn gemeente geroepen dat ze willen dat iedereen met een PGB aan de slag gaat, want dat is zo fijn….. Anderzijds vind je alleen maar tegenwerking en is het ouderwetse van het kastje naar de muur weer een nieuw leven ingeblazen. Mijn andere zorgverlener in Alkmaar heeft de tarieven aangepast conform de gestelde tarieven van de gemeente. Prima zou je zeggen, een zorgverlener die meedenkt. Dus tarieven worden aangepast en doorgegeven aan het SVB met kopietje naar de gemeente en de verantwoordelijke consulente.

Na een tijdje radiostilte toch maar even zelf contact opgenomen om te vragen hoe het staat met het tarief en wat blijkt dit is al aangepast en verwerkt in het systeem, alleen waren ze de gebruiker in dit verhaal even vergeten te informeren. Kan gebeuren……. ik allang blij want na maanden heen en weren kan ik eindelijk facturen vanaf januari volgens de nieuwe, verlaagde, tarieven gaan uitbetalen.

Het systeem geeft keurig het nieuwe tarief weer en mijn ingeklopte uren worden goed opgenomen door het systeem, factuurtje bijvoegen en binnen 5 dagen wordt het uitbetaald!

Dacht ik………Valt er plots op de mat een mooie brief van het SVB dat er helaas niet tot uitbetaling kan worden overgegaan omdat ik een tekort aan budget zou hebben? Ik kan van het bedrag wat mijn PGB bedraagt wel 3x op vakantie, maar volgens het SVB heb ik tekort aan budget. Of ik even wil bijstorten. Ik volg wederom de te volgen stappen:

Stap 1 bel de gemeente voor informatie, helaas. Kennelijk is het hier na 15:00 uur met de voetjes op het bureau de stekker uit de telefoon, en we zijn niet thuis scenario van toepassing want zelfs de telefoniste weet na herhaaldelijke pogingen om mij door te verbinden niet meer wat ze moet zeggen.

Stap 2 bel met het SVB, die kan mij aangeven dat van de 2 wijzigingen er nog maar 1 is doorgegeven. Dat daarbij de gemeente heeft bepaald dat het uurtarief zo’n 15 euro lager ligt dan het tarief gesteld door de zorgverlener die inmiddels zo’n 20 euro heeft ingeleverd. Dan werkt het zo dat je in mijn.SVB/PGB het tarief wat je in het zorgcontract hebt staan wel kan zien, maar dat er nog een schaduw administratie bestaat waarin de gemeente een ander tarief kan stellen. Hierdoor zegt het SVB dus dat je wel tarief A mag factureren maar dat het verschil tussen het tarief van de gemeente en het tarief A moet worden bijgelegd door de gebruiker van de zorg, dus ik zei de gek!

Wat gaat hier toch mis, gespecialiseerde zorg voor 20 euro per uur? En dan nog bijstorten? Na wederom een email verzonden te hebben naar de contacten binnen de gemeente, een aardige medewerker bij de SVB die ook de gemeente zo contacten heb ik uiteindelijk de tarieven weer op een rijtje en mag ik weer gewoon betalen voor de zorg die geleverd wordt. Maar ik ben wel serieus aan het overwegen om te stoppen. Te stoppen met het PGB, het kost me zoveel tijd en energie om een factuur uit te betalen. Het kost me zoveel energie die verdwijnt in frustratie omdat iemand anders aan de lijn het niet snapt, of niet wil meewerken….. Het kost me gewoon teveel. Ik heb nog tot mei 2017 om na te denken. Om te kijken of mijn Aspergerklantje voldoende op de rit zit om het misschien zonder extra begeleiding te kunnen, of ik de energie heb om naast moeder meer “begeleider” te zijn.

Het PGB is bedoeld om extra zorg te leveren voor diegene die dat nodig hebben, in eigen beheer. Met dit geld probeer ik mijn zoon zo goed mogelijk voor te bereiden op dat wat nog gaat komen. Ik probeer hem wegwijs te maken in de “sociale” omgeving, hem om te leren gaan met de drukte van elke dag. Heel simpel het gebruik van het openbaar vervoer, een boodschap te halen. Angsten te overwinnen en nieuwe grenzen op te zoeken. Dat doe ik uit dat PGB zodat mijn zoon wanneer hij volwassen is, diezelfde mogelijkheden heeft als ieder ander. Dat hij zelfstandig kan functioneren en hij minder tot geen hulp meer nodig heeft.  Die zorg heb ik niet cadeau gekregen, ik ben net als ieder ander getoetst en doorgelicht, door CIZ en later door de gemeente. Ik voldoe aan de norm en nog kan ik het potje geld wat ik voor die zorg heb gekregen niet uitgeven en moet ik die zorg nog gaan bij financieren. Terwijl de gemeente voor een dubbeltje op de eerste rang wil zitten en de zorgverlener langzaam maar zeker aan het uitknijpen is.

Zorg is niet commercieel, zorg is mensenwerk! Daar kan je geen prijskaartje aan hangen.

Marie-José

Van hand in hand naar loslaten

Wie had ooit kunnen bedenken dat ik deze woorden op dit scherm zou typen? Ik niet. Ik weet het nog als de dag van gisteren, de angst die mij om het hart greep toen het me eindelijk goed was doordrongen dat ik je niet meer ter hand kon nemen en ik je nu echt moest gaan loslaten. Die tranen in de laatste week van de zomervakantie, die tranen van angst voor het onbekende die over jouw wangen biggelde, en het enige wat ik nog kon doen was ze weg kussen maar dat waren dan alleen die tranen. De angst die kon ik alleen maar met je delen, wat zou het brengen? De grote oversteek naar het middelbaar, zoals ik het al eerder in mijn blog noemde, die diepblauwe zee die zo oneindig groot en diep leek, wie zou wie boven water helpen?

We hebben samen gezwommen, en zijn in het begin nog even samen kopje onder gegaan maar nu , nu dobberen we heerlijk samen op de golven. En al komt er af en toe een storm opzetten, jij zet je zuidwester op je bolletje en als het moet kruip je in het oog van de storm en blijf je steeds steviger staan.

De overgang was in het begin groot, net als voor ieder ander kind dat van groep 8 naar de brugklas zou gaan. En ja voor mijn Asperger klantje en al die andere kinderen binnen het speciaal of regulier onderwijs met een “etiketje” moeten iets harder werken om de rest te kunnen bijbenen en hebben misschien iets meer tijd nodig. Maar daar had moeders ook last van, dat sneller schakelen en bijbenen. Hoe snel trapte ik in die valkuil om me teveel te bemoeien met wat er allemaal mis ging op school. Die extra structuur, instructie en begeleiding die ik in mijn optiek toch echt miste binnen dit speciaal voortgezet onderwijs (lees de beste school van Nederland). In mijn beleving ging er al teveel mis en klom ik direct in de pen, of eigenlijk gezegd waren de eerste e-mails alweer verzonden naar jouw mentor omdat het even anders liep dan verwacht. Sommige waren zeker terecht, en sommige waren van die overbezorgde uber-moeder die eigenlijk nog teveel bezig was met krampachtig vasthouden in plaats van loslaten, want dat hand in hand voelde zo vertrouwd.

 Maar je hebt het geflikt!

Van eerst samen elke dag je agenda te controleren met daarnaast natuurlijk magister om echt zeker te weten dat er niet ergens in zo’n Twilight zone nog huiswerk zweefde dat je nog moest maken, zijn we over gegaan naar totaal eigen management. Alhoewel, ik krijg wel wekelijks een reminder van je via de whatsapp dat ik bijvoorbeeld volgende week donderdag een proefwerk aardrijkskunde heb staan. En soms schiet je nog even in de stress omdat je dan een SO én een proefwerk op 1 dag hebt, want in jouw beleving gewoon not done is. De eerste proefwerkweek komt eraan dus ik ga alvast wat nazorg regelen ;)

Maar hoe raar was het om dan deze week op een woensdagmiddag om 14:30 een telefoontje van je te krijgen met de mededeling dat ik het “busje komt zo” mocht afbellen want jij ging met je maatje uit de klas lekker met de zoef zoef trein naar huis! En o ja, voor de donderdag en vrijdag middag mocht ik ook meteen even afbellen want je had met je maatje en anderen afgesproken dat je die dagen ook lekker ging treinen. Oké, dat was even schakelen voor moeders maar wow, dit was een van die “beste telefoontjes ever” die ik van mijn Aspergerklantje had kunnen wensen.

Mijn zoon wordt groot, hand in hand lopen we nu nog samen in de winkel of over straat, waar je me gelukkig nog steeds te pas en te onpas heerlijke knuffels komt geven want zonder knuffel kan je niet verder met de dag. En die momenten koester ik en hou ik je vast al kijkt de hele wereld naar jou en mij in de winkel, bij de kassa, op straat of waar dan ook. En ik steel die momentjes met jou en bewaar ze diep in mijn hart, want jeetje wat gaat het hard nu. Je bent nu niet langer meer alleen van mij, nee je bent nu ook een kind van de wereld.

Marie-José

Een goede vriend!

Deze week belde mijn Aspergerklantje me op tijdens het fysiobezoekje van mijn dochter aan de fysiotherapeut. De mededeling van kort en bondig “ik ga met de trein!”. Dit is voor mij het sein dat ik dan direct Connexxion moet bellen en mijn Aspergerklantje kan gaan afmelden voor zijn “date” met Connexxion en zijn chauffeur.
Het vervelende is dat ik ook geen andere keus meer heb op het moment dat ik gebeld wordt. Want mijn zoon heeft er dan inmiddels al een zwerftocht van ruim een kwartier door de straten van Haarlem op zitten voor hij op station Bloemendaal zover is om moeders te bellen met deze mededeling. Dus rest mij niets anders dan de centrale te bellen en te melden dat mijn zoon deze middag niet meerijdt.

Maar dan is het even voor drieën en krijg ik een appje en diverse sms berichtjes…..er is iets mis. Vriend X is zijn portemonnee kwijt en tja wat nu? Ze zijn inmiddels al wezen zoeken en retour school gegaan. Op school blijkt geen portemonnee te vinden en vriend X heeft in een reserve vakje ergens in zijn tas gelukkig nog 5 euro’s gevonden om dan een kaartje te kunnen kopen voor de trein naar huis.

Maar dan komen we direct bij het eerste vraagstuk; wat kost een enkeltje Bloemendaal – Heemskerk? Na enig speurwerk op het mobieltje bleek al gauw dat het gelukkig geen kostbare missie zou worden om een treinkaartje te kunnen bemachtigen en zouden de heren met de 5 euro prima uitkomen.

Het tweede vraagstuk bleek wat ingewikkelder; waar kopen we dit kaartje? Tegenwoordig is natuurlijk alles via de OV chipkaart, dat is opladen op het oplaadpunt en klaar. Daarbij kwam nog de vraag kunnen we wel betalen met contact geld? Wil dat apparaat die vijf euro wel hebben? Daar aangekomen bleek dat de enige wijze waarop dit kaartje bemachtigd kon worden de pinpas was. Mijn Aspergerklantje hing wederom aan de lijn om toestemming te vragen om dan het bedrag van het kaartje 3,70 te mogen pinnen voor vriend X. Na toestemming werd het kaartje gepind en zijn beide heren een trein later ( wat een half uur later inhoudt in dit geval)  gezamenlijk de trein in gestapt om naar huis te gaan. De vijf euro werd onderling uitgewisseld zodat mijn Aspergerklantje direct gecompenseerd werd voor het betaalde treinkaartje, waarop later er nog een geldwissel plaatsvond want vijf euro was natuurlijk geen 3,70. Vriend X zat ondertussen aardig in de stress want vader of moeder zou vast een hele week heel boos zijn omdat hij zijn portemonnee kwijt was geraakt. Vriend X heeft zijn vader gebeld en die bleek allerminst boos en vond dat de heren het keurig hadden opgelost.

Nu had mijn zoon al die tijd ook nog een plan B in gedachten, taxi MAMA!
Trots was ik op mijn Aspergerklantje, wat hadden ze dit samen goed opgelost! Thuis hebben we uiteraard benoemd dat dit is wat vrienden doen,elkaar helpen als dat nodig is. De volgende dag kwam zoonlief thuis met een big smile, vriend X had aangegeven dat zijn ouders mijn Aspergerklantje de ere titel van”een goede vriend” hadden toebedeeld en dat vriend X het daar eigenlijk ook wel mee eens was! Wat ben ik blij dat hij na jaren worstelen met de sociale spelregels, zijn gebrek aan inzicht in deze dan toch een goede vriend voor iemand kan zijn, en hopelijk zal iemand anders ook snel die ere titel toebedeelt krijgen uit naam van mijn Aspergerklantje of van ons!

Marie-José

Mama, ik kan nu wel alle maanden van het jaar opnoemen!

Wees gerust, dit is niet een kreet die van mijn Asperger klantje afkomt, neen dit is een kreet waar wij hartelijk om hebben moeten lachen die heel stellig door mijn 9-jarige dochter werd gebezigd. En ja wij moesten hier heel erg hard om lachen omdat ze vol overtuiging al bij juni en juli de mist in ging om even later oktober over te slaan om verder te gaan met november! En dit doet ze altijd, de 12 maanden zijn er met een beetje mazzel bij onze dochter altijd 11.

Sinds kort hebben wij er in het gezin een ADHD klantje bij gekregen, zomaar kado, onze dochter. Eigenlijks is ze volgens de oude DSM-IV een ADD klantje maar aangezien we het makkelijk willen houden hebben we in de DSM-V alles op 1 hoop gegooid en is ze nu een ADHD-C van combinatie. Net als ons Asperger klantje nu niet meer Asperger zou hebben maar een jongen zou zijn met een Autistische Spectrum Stoornis. In mijn visie is er nog steeds onderscheidt, een Asperger is geen PDD Nos-er of andersom. Maar we doen het er maar mee. Het was wel even een “dingetje” niet zozeer voor ons, maar temeer voor onze zoon en natuurlijk ook dochter. Want hoe krijgt je dat nou zo opeens?  Ze heeft er helemaal niets voor hoeven doen, ze is ook niet ziek geweest en opeens heb je dat, dat ADHD-C. Dat streepje C moet er wel bij, want zo heeft de psychiater en psycholoog het uitgelegd en toegelicht aan onze jonge dame.

Ga dat dan maar eens uitleggen. Dat je dat eigenlijk al heel lang hebt maar dat we er nu pas achterkomen. Dat nu pas is een beetje genuanceerd, wij vonden haar altijd wel druk en ontzettend vergeetachtig. Ze deed nooit wat we van haar vroegen, als ik vroeg om een kopje koffie dan liep ze gerust de keuken in om zonder de koffie terug te keren omdat ze het al weer vergeten was. Zo rijdt ze op de fiets naar sport altijd al vanuit huis de verkeerde kant op en wanneer wij altijd rechtdoor moeten gaat zij steevast linksaf en rijdt ze zo mijn wielen in omdat ze niet meer weet hoe we normaal fietsen. Haar korte termijn geheugen blijkt zo lek als een zeef. Doordat ze afgelopen schooljaar al 6 weken eerder thuis zat dan de zomervakantie begon kwamen we terecht bij de psycholoog, ze bleek overspannen door de thuissituatie, haar broer het Aspergerklantje, en een gecreëerde situatie door haar meester in de klas, waar ze op een bepaald moment niet meer mee om kon gaan. Het advies, met de handen in de klei en verstand op nul. We kwamen er achter dat dit het niet alleen kon zijn, en na veel gepuzzel, de nodige testen en gesprekken blijkt dat onze dochter zoveel prikkels in haar hoofd heeft, ze niet kan onthouden dat ze zich na het opstaan moet aankleden, dat ze om 08:00 naar school moet, dat ze dan haar tanden gepoetst moet hebben en haar tas ingepakt moet zijn. Dat ze meerdere opdrachten tegelijk niet kan onthouden, en dat ze naast dit alles thuis op haar tenen loopt omdat ze nu oud genoeg is om te begrijpen dat haar broer anders is en dat dát helemaal niet leuk is! Een brusje zijn is ook helemaal niet leuk, zeker niet als je al je handen vol hebt aan jezelf.

Mijn Asperger klantje vond het in het begin iets om lekker mee rond te gooien. Hij wist natuurlijk altijd al dat zijn kleine zusje een ADHD-er was! En nu kreeg hij het ook nog eens bevestigd. Het klopt, wij als ouders riepen het vaak wanneer zijn zusje weer eens niet kon blijven zitten aan de tafel, als ze na 3 uur dansles op een dag nog steeds niet moe was, of ze om 22:30 nog even kwam “buurten” beneden omdat ze geen slaap had. Maar nu had mijn zoon een legitieme reden om in elk gesprek of bij elk bezoek dit nieuwsfeitje aan te halen. Zodra je bij ons één voet over de drempel zet krijg je meteen de vraag of je “het” al weet. Zo niet, dan zal zoonlief je wel even informeren dat zijn zusje nu een ADHD-er is. Het mooiste is als hij op samenzweerderige toon naar ons toe komt en fluistert “weten ze “het” al?” met knipoog, en een blik op de onfortuinlijke bezoeker.

Marie-José

Deze week geen huiswerk!

Ik voel me weer helemaal terug bij af, zo rond de 12 of 13 jaar, brugklas. Ik zit weer dagelijks mijn agenda, tegenwoordig Magister, te checken en ben weer voluit aan het plannen.  Geen avond of middag meer vrij, en ik ken het rooster bijna van binnen naar buiten en weer andersom uit mijn hoofd. Toch fijn dat mijn zoon op het middelbaar zit!

Als die zware rugtas van hem opengaat en ik al die boeken weer zie, komen mijn frustraties weer bovendrijven. Ik krijg spontaan jeuk en pukkeltjes als ik weer met mijn neus in de boeken Duits van mijn zoon zit, die verdomde naamvallen!  Dan het geschiedenis om later verder te gaan met biologie en Nastec, iets wat vroeger gewoon drie aparte vakken waren; natuurkunde, scheikunde en techniek, is nu in 1 vak samengepropt en moet je zelf maar uit elkaar zien te houden. Samen met mijn zoon zitten we de rijtjes woordjes van Engels uit ons hoofd te leren, om daarna verder te gaan met de bevolkingspreiding van Zuid-Afrika. Daarna nog even een Test Jezelf hoofdstuk maken van Wiskunde en ik ben klaar voor de avond. Of toch niet? Nop deze moeder kruipt na haar huiswerk nog even achter de laptop om dan van het behandelde hoofdstuk van geschiedenis een kort verslag in schema te maken zodat mijn zoon zijn vragen in het werkboek kan maken, en daarnaast kan hij met dit verslag in schematisch gezette bollen het de volgende keer makkelijker leren, correctie moeders kan het dan beter leren!

En dat allemaal terwijl  ik zo’n bloedhekel had aan alles wat maar met school te maken had. Ik was er een die soms een dagje verzuim inlaste, liever in de pauze met een vriendin nog even op de kermis bleef hangen en daarom dan haar fietsband liet leeglopen zodat de conciërge die later kon “repareren” en wij, mijn vriendin en ik, “geoorloofd” het extra rondje in de spin hadden kunnen uitzitten. Maar na jaren wordt ik alsnog bestraft voor dit gedrag, en zit ik nu dagelijks samen met mijn zoon heel intelligent zit te kijken naar al die lettertjes in die te grote stapel met lesboeken.

Maar ik doe mee, probeer zoveel mogelijk het goede voorbeeld te geven, werk zijn verslag uit, overhoor en puzzel samen wanneer hij niet uit de sommen komt uit zijn wiskunde boek, of deze “passen” we lekker door naar zijn vader want die had immers Wiskunde in zijn pakket!  Maar de resultaten liegen er niet om, heb zelf nog nooit zo’n mooie cijferlijst gehad, inmiddels een paar tienen binnen gesleept en met een gemiddelde voor de vakken van een 7,8 of hoger doet moeders het niet slecht, correctie zoonlief!

Maar het gaat mijn Asperger klantje niet makkelijk af. Het overzicht heeft hij nog niet, het huiswerk inschrijven gaat soms met steekwoorden waar hij later dan niet alles meer van kan terughalen en als het dan in Magister ook niet genoteerd blijkt dan slaat er wel paniek toe en moeten we samen maar wat extra maken of leren zodat het toch echt wel goed kan gaan. Dan ben ik toch wel heel blij dat hij op een van de beste scholen van Nederland zit die gespecialiseerd zijn in Autsime. Maar ook hier moet hij zijn eigen lessen leren en nemen ze hem niet altijd bij het handje. Ook hier moet hij leren praten en vragen stellen, en doet hij dat nog lang niet altijd genoeg. Ook hier hebben ze schoolfeesten en moet hij zijn angsten overwinnen en proberen. Ook hier is hij al een paar maal op zijn giecheltje gegaan om dan huilend thuis van frustratie in elkaar te storten. Ook ben ik blij dat zijn boeken nog heel zijn! Zag mezelf al als sponsor van het boekenfonds… Hoe vaak is hij al niet kwaad of zeg maar beter woedend gaan zitten achter zijn huiswerk en dat ik die poezelige handjes zag verdwijnen en dat daar vuisten van frustratie voor in de plaats kwamen. Dat er een werkboek door de kamer vloog omdat hij de vraag niet begreep. Nee de overgang is zwaar en het wennen duurt lang. De onzekerheid wint het nog iets te vaak, maar er zit een lijn in. Een lijn naar het positieve, aan het einde van het schooljaar kunnen we vast en zeker terugkijken op een goed jaar, een jaar van overgang, van groei.

Dan ga ik voor nu maar weer even verder aan het leren voor mijn SO biologie over organismen, bladstengels en fotosynthese.

Marie-José

Help je even?

Een vraag die ik niet spontaan kan stellen, en velen ouders met een auti-klantje met mij! Voordat je deze vraag stelt moet ik mij eest afvragen waarmee ik mijn zoon wil laten helpen, op welke manier, en wat ik van hem verwacht. Dan moet ik heel goed de vraag overdenken, hoe ga ik deze stellen? En als ik alle mogelijkheden heb afgelopen moet ik taalkundig mijn vraag nog eens goed doorlopen. Want stel ik nu een gerichte vraag óf zit er een dubbele lading achter?

In die tussentijd had ik natuurlijk ook niet de vraag kunnen stellen en zelf het e.e.a. kunnen oppakken maar ik vindt dat mijn zoon best kan helpen in het huis en wat kleine taken toebedeelt kan worden. Dus als ik terug kom van de boodschappen is zijn taak om de boodschappen op te ruimen. Dan kan moeders deel 2, dochterlief, weer ophalen bij het sporten. Dit is wel geheel op eigen risico, het laten opruimen van de boodschappen dan.

Mijn eerste fout was om te vragen of hij het vlees naar de vriezer kon brengen. In mijn haast had ik niet op mijn vraagstelling gelet en de mama’s met een auti-klantje kunnen al invullen wat er gebeurde….. Mijn zoon bracht keurig het vlees naar de vriezer. Voor de niet auti-mama’s; dat houdt dus in dat er naar de vriezer gelopen wordt, daar stop je dan en dan leg je het vlees voor, op, naast of in ieder geval in de buurt van de vriezer. Het is dus niet vanzelfsprekend dat het vlees in de vriezer verdwijnt. In mijn geval was dat erg jammer, want de volgende dag dat ik bij de vriezer kwam waren de gamba’s druk aan het spartelen in de verpakking, en liepen de saucijzen bijna weg….

Het kan ook zo zijn dat zoonlief besluit dat hij plots last heeft van een boodschappen opruim black out. De vraag die ik dan gesteld zou kunnen hebben is dat hij de tassen met boodschappen moet uitruimen, terwijl ik opruimen bedoel, en ik na enige herhaling van het ritueel er stiekem dan vanuit ga dat hij “snapt” wat ik bedoel. Dan kom je thuis en dan staat al het eten geëtaleerd op de eettafel. Voedselgroepen staan netjes bij elkaar, de groente bij de groente, het vlees bij het vlees, alle lekkere dingen volgens mijn zoon bij elkaar en een groep met wat hij niet kan thuisbrengen. Hij heeft uitgeruimd en in zijn visie opgeruimd. Dat de groente in de groente la thuis hoort is dan iets wat heel vreemd is.

Laatst was ik op zoek naar de aardappelschijfjes, die je zo in een zak kant en klaar kan kopen. Ik trek de ijskast open en was in de volle overtuiging dat daar de aardappelschijfjes zouden liggen. Maar niets was minder waar. Geen aardappelschijfje te vinden. Ik begon al aan mezelf te twijfelen en naast het grijs en oud worden mezelf maar ook meteen de vergeetachtigheid die daarbij hoort toebedeelt. Nog in mezelf mompelend dat ik toch echt wel aardappeltjes moest hebben gekocht loop ik naar de gang/kelder kast om daar dan het ouderwetse aardappelmandje ter hand te nemen om dan maar op diezelfde ouderwetse manier de aardappeltjes met de hand te schillen, te koken om er dan zelf aardappelschijfjes van te snijden voor de gebakken aardappeltjes, lekkerder ook maar wel even meer werk op een drukke dag. Dus ik loop nog steeds hoofdschuddend, mompelend naar die gang / kelderkast en wat schetst mijn verbazing…… het zakje aardappelschijfjes welke normaal in de koeling verblijft ligt keurig tussen de losse aardappelen in de gang / kelderkast. Mijn zoon kijkt mij verwondert aan…. Aardappels bij de aardappels toch?

Zo is het elke week een verrassing hoe hij de boodschappen opruimt, en of ik dan nog wat te eten heb! Hoe logisch het voor mij is, zo onlogisch is het in de praktijk voor mijn zoon. Het is niet dat hij niet wil, het is dat hij niet altijd “dat” ene snapt wat ik bedoel. Zo hoort een ijsje toch in de ijskast?

Marie-José